एकेकाळी सुंदरबन नावाच्या जंगलात एक बलवान सिंह असायचा. सिंह रोज नदीकाठी शिकारीसाठी जात असे. एके दिवशी सिंह नदीकाठून परतत असताना वाटेत त्याला एक कोल्हा दिसला. सिंह कोल्हापर्यंत पोहोचताच, कोल्हा सिंहाच्या पायाशी पडला.
सिंहाने विचारले, “अरे भाऊ!” काय करत आहात. कोल्हा म्हणाला, “तू खूप महान आहेस, तू जंगलाचा राजा आहेस, मला तुझा सेवक बनव.” मी पूर्ण समर्पण आणि भक्तीभावाने तुमची सेवा करीन. त्या बदल्यात तुझ्या शिकारीचे जे काही उरले आहे ते मी खाईन.”
सिंहाने कोल्हाळाशी सहमती दर्शवली आणि त्याला आपला सेवक बनवले. आता जेव्हा जेव्हा सिंह शिकारीला जायचा तेव्हा त्याच्यासोबत कोल्हाळही यायचा. अशा प्रकारे एकत्र वेळ घालवल्याने दोघांमध्ये चांगली मैत्री निर्माण झाली. सिंहाच्या शिकारीचे उरलेले मांस खाऊन कोल्हे बलवान होत होते.
एके दिवशी कोल्हाळ सिंहाला म्हणाला, “आता मी तुझ्यासारखा बलवान झालो आहे, म्हणून आज मी हत्तीवर हल्ला करेन. तो मेल्यावर मी हत्तीचे मांस खाईन. माझ्याकडून जे काही मांस शिल्लक आहे ते तू खा. सिंहाला वाटले की कोल्हे मैत्रीतून अशी चेष्टा करत आहे, पण कोल्हाला त्याच्या सामर्थ्याचा खूप अभिमान वाटला. कोल्हा झाडावर चढला आणि खाली बसला आणि हत्तीची वाट पाहू लागला. सिंहाला हत्तीचे सामर्थ्य माहित होते, म्हणून त्याने कोल्हाला खूप समजावले, पण तो मान्य झाला नाही.
तेवढ्यात एक हत्ती त्या झाडाखाली जाऊ लागला. कोल्हाने हत्तीवर हल्ला करण्यासाठी त्याच्यावर उडी मारली, पण कोल्हाला योग्य ठिकाणी उडी मारता आली नाही आणि तो हत्तीच्या पाया पडला. हत्ती पुढे सरकताच कोल्हाळ त्याच्या पायाखाली चिरडला गेला. अशाप्रकारे आपल्या मित्र सिंहाचे न ऐकून कोल्हाळाने मोठी चूक केली आणि आपला जीव गमावला.
कथेतून शिकणे:
आपण कोणत्याही गोष्टीचा अभिमान बाळगू नये आणि आपल्या खऱ्या मित्राला निराश करू नये.
