खरा गुरू त्याच्या चुकांमधून शिकतो आणि आपल्या शिष्याने केलेल्या चुका त्याने करू नयेत अशी त्याची इच्छा असते. गुरु शिष्याच्या उणिवा दूर करून त्याच्या क्षमता वाढवतात. हे शिष्याने समजून घ्यावे. या संदर्भात एक लोककथा प्रचलित आहे.
प्राचीन काळी गुरू आणि त्यांचे शिष्य मिळून पुतळे (मुर्ती ) बनवायचे. मूर्ती विकून तो आपला उदरनिर्वाह करत होते. शिष्य खूप चांगली शिल्पे (मुर्ती )बनवू लागला आणि त्याच्या शिल्पासाठी अधिक पैसे मिळवू लागला. गुरूंच्या मूर्तींना फारशी किंमत मिळत नव्हती.
आपण गुरूपेक्षा श्रेष्ठ शिल्पकार झालो आहोत असे शिष्याला वाटू लागले. याचा अभिमान वाटू लागला. गुरू त्याला रोज सांगायचे की बेटा, मेहनत आणि स्वच्छतेने काम कर. तुमच्या मूर्तीमध्ये अजूनही कमतरता आहेत.
गुरूंकडून त्यांच्या कार्याची टीका ऐकून शिष्याला वाटले की गुरुजींच्या मूर्ती माझ्यापेक्षा कमी किमतीत विकल्या गेल्या, कदाचित त्यामुळेच गुरूंना माझा हेवा वाटला. काही दिवस गुरूंनी त्याला सतत चांगले काम करण्याचा सल्ला दिल्यावर एके दिवशी शिष्याला राग आला.
शिष्य गुरूंना म्हणाला, गुरुजी, मी तुमच्यापेक्षा चांगल्या मूर्ती बनवतो, त्यामुळे माझ्या मूर्ती जास्त भावाने विकल्या जातात, तरीही तुम्ही मला त्या सुधारण्यास सांगता. गुरूंना समजले की शिष्य (अहंकार)गर्विष्ठ झाला आहे.
गुरू शांतपणे म्हणाले, ‘बेटा, मी तुझ्या वयाचा होतो तेव्हा माझ्या मूर्तीही माझ्या गुरूंच्या मूर्तींपेक्षा जास्त किमतीला विकल्या गेल्या होत्या. एके दिवशी तुझ्याप्रमाणे मीही माझ्या गुरूला असेच बोललो होतो. त्या दिवसापासून गुरूंनी मला सल्ला देणे बंद केले. माझी क्षमता सुधारू शकली नाही. माझ्यासोबत जे घडले तेच तुझ्याबाबतीत घडावे असे मला वाटत नाही.
*बोध*
*गुरूंचे हे शब्द ऐकून शिष्याला आपली चूक कळली आणि त्याने माफी मागितली. यानंतर त्यांनी गुरूंच्या प्रत्येक आदेशाचे पालन केले आणि हळूहळू त्यांना त्यांच्या कलेमुळे दूरदूरपर्यंत प्रसिद्धी मिळू लागली.*
